[Matthijs_ZH]

Carla: Als ik jou was, zou ik niet zelf naar de gemeente gaan. Ik zou aan de aanvrager laten weten dat er geen schutting, noch een hek of heg geplaatst mag worden die hoger is dan 1 meter aan de straatzijde. (evenwijdig aan het trottoir ) Laat de aanvrager er zelf maar verder onderzoek naar doen, toch!
Nou, nee. Deze mensen hebben niet echt de attitude om dit zelf te gaan uitzoeken, zeker niet via de gemeente. Ik vind het wel leuk om zelf weer eens bij de gemeente wat herrie te schoppen op de koffie te gaan, ook o.a. in verband met mijn ‘cliffhanger’ 😉
Mocht later blijken dat de gemeente geen bezwaar heeft en een omgevingsvergunning af gaat geven, dan kan je het voorleggen aan de ledenvergadering. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat er weinig mensen zullen zijn die de schutting welkom zullen gaan heten.
Carla toch! Was jij niet een van de eersten die opmerkte dat de ledenvergadering hier geen bevoegdheid in heeft, gezien het ontbreken van regels terzake in het (model)reglement?
Het is zeker geen verfraaiing van de aanblik ( straat en complex ), lijkt mij. Ik zou dit (tegen ) argument ook gebruiken. Vergeet ook niet dat wanneer er één schaap over de dam is……(precedentwerking)
Dit is precies het schrikbeeld dat ik voor mij had (ik stel die vraag altijd bij wijze van gedachteoefening: ‘Wat als iedereen dit ging doen?’).
Dat het dus trendy zou worden en vrijwel alle voortuintjes op rij een schutting van 2 meter hoog zouden hebben. Ook aan de overkant van de straat, want die hebben net zulke voortuinen. Dan krijg je dus een situatie als op sommige snelwegen, met aan beide kanten kilometers met geluidsschermen.
Misschien wel leuk om jullie in dit kader een kleine anekdote te vertellen, ten afscheid van dit onderwerp dat nu wel voldoende uitgekauwd lijkt te zijn.
Ik hoorde het verhaal van een (inmiddels al lang overleden) freule die vele jaren hartsvriendin was van onze voormalige koningin Juliana. Het ging over een autorit die nogal zeldzaam was, aangezien zij niet zo vaak buiten het paleis kwam, dat was meer iets voor haar eega. De vriendin – wier naam ik vergeten ben – merkte op dat Juliana een lieve vrouw was, maar soms ook onverwacht fel uit haar slof kon schieten. Zo vroeg ze tijdens de rit op een van ‘s lands rijkswegen: “Wat zijn toch al die ramen langs de weg, of panelen, of wat zijn het voor dingen?”
“Dat zijn geluidsschermen Juul,” zei haar vriendin. “Daarachter zijn woningen en de schermen zijn er om het verkeerslawaai te dempen.”
De majesteit was een moment stil terwijl de nieuwe waarheid kon indalen.
Daarna barstte ze los.
“Maar… dit kán toch niet! Ik kan verdorie mijn land niet zien! Weg met die dingen!”
😉